Twee mensen in huis met een vorm van autisme (add / pdd-nos) kan zorgen voor een hoop commotie als het gaat om elkaar aanvoelen, begrijpen en communicatie. Soms is het hilarisch.Dan begrijpen ze elkaar bijna zonder woorden en hebben samen de grootse lol. Maar de keerzijde is ook dat ik me groen en geel kan ergeren wanneer ze met elkaar in discussie gaan. Het gaat dan uiteindelijk hard tegen hard met stemverheffing en een hoop ergernis waar de rest van het gezin van mag meegenieten. En waar gaat het dan om? Iets compleets onbelangrijks vaak, want het gaat niet meer om het probleem, maar om wie wie overtuigd, maar ze kunnen elkaar niet duidelijk maken wat ze bedoelen. Ik mag dan weer optreden als politieagent en daarna bemiddelen in het gesprek. Verschillende visies verwoorden, enz. Conclusie is vaak dat ze er beide maar in berusten dat ze er niet uitkomen en onze dochter zich verzucht en maar naar haar vader luistert terwijl je aan haar gezicht duidelijk kan aflezen dat ze het absoluut niet met hem eens is. Maar ook wel begrijpt dat verder ruziemaken geen zin heeft.
Maar waarom is het zo verschillend? Ik begreep er helemaal niets van en ergerde me behoorlijk aan deze escalaties. Twee stijfkoppen vond ik het. Tot ik een gesprek met onze dochter had. Zij kon het prima verwoorden hoe het zit. Het is namelijk heel simpel blijkt.
Ze werken als een magneet op elkaar. Soms zijn ze het helemaal met elkaar eens en zitten ze zo compleet op één lijn, dat daar niets of niemand tussen komt. Ze voelen elkaar aan, begrijpen elkaars gedachtegang volkomen. Zo speelden we bijvoorbeeld een keer het tekenspel Pictionary. Vader en dochter vormden samen een team. Het was voor mij en onze andere dochter compleet niet leuk meer, want die twee hadden aan een lijn genoeg om het juiste woord te kunnen raden. Hoe ze het deden? Ik heb werkelijk geen idee, maar blijkbaar dachten ze exact hetzelfde, dus alles wat getekend werd (hoe achterlijk ook in mijn ogen) werd geraden. Maar er zijn ook vele momenten dat ze elkaar zo niet begrijpen en ook met geen mogelijkheid tot elkaar kunnen komen. Dan kunnen ze op geen enkele wijze elkaar uitleggen hoe het in hun hoofd eruit ziet. En blijven ze hangen in die ene vorm van uitleg, die dus niet overkomt bij de ander. Op die momenten, weten ze inmiddels, kunnen ze beter stoppen met het proberen duidelijk maken wat de ander bedoeld, want het komt toch niet over. Ze stoten elkaar, als de twee polen van een magneet, totaal af en zullen op dat vlak ook met geen mogelijkheid tot elkaar kunnen komen. Tenzij een van de twee anders naar de situatie kan gaan kijken. Maar dat is vaak een onmogelijke opgaaf.
Recente reacties