Een tijdje geleden moest ik helpen tijdens een evenement en om herkenbaar te zijn kregen alle begeleiders een knal rood vest met een capuchon (hoodie) met achterop de naam van het programma. Ach, je kent ze wel; op de dag zelf zijn ze prachtig, daarna weet je eigenlijk niet wat je er mee moet doen, behalve dragen tijdens het klussen of op de camping.
Mijn knal rode hoodie belande echter niet achter in de kast, maar werd direct geadopteerd door mijn oudste dochter met ASS. Wat blijkt, de letters die gebruikt zijn voor de bedrukking lijken op die van Minecraft. Een computerspelletje waar je kan bouwen met blokken en waar zombies je in het donker komen bezoeken. Ik zie er de lol niet van maar miljoenen kinderen over de hele wereld schijnen er uren mee druk te kunnen zijn. Dat was al pluspunt nummer 1. Verder was hij heerlijk zacht, net iets oversized voor haar waardoor ook haar handen met gemak in de mouwen verdwenen. En last but not least, hij heeft een capuchon! Hoe heerlijk is het om als je even niet ‘gezien ‘wilt worden, wanneer de prikkels van buitenaf je teveel zijn en je weg kan kruipen in een capuchon. Dan maakt het niet uit wat voor een weer het is, de mussen wellicht van het dak vallen. Op dat moment beschermt hij.
Mensen om je heen vragen zich verbaast af waarom je in hemelsnaam steeds die muts op je hoofd hebt. Simpel: Het geeft een kind met een vorm van autisme op dat moment de rust die hij of zij nodig heeft. Ik vind het geweldig! Natuurlijk. Eerlijk is eerlijk. In het begin dat mijn dochter een muts of een capuchon op zette op momenten dat het niet nat of koud buiten was, of dat ze überhaupt niet buiten was (soms zelfs in bed), heb ik me hetzelfde afgevraagd. Haar geprobeerd tot rede te brengen. “Het is toch veel te warm met die muts op je hoofd. Binnen heb je geen muts nodig, mensen vinden het fijn als ze je gezicht kunnen zien.” Ze hoorde mij dan aan, kreeg al dan niet een reactie, maar afdoen ho maar. Toen ze wat ouder was en we wat makkelijker konden praten over waarom ze dingen doet zoals ze die doet, begreep ik haar. Het geeft haar zoveel rust op dat moment dat het bijna als straffen voelt als ik het haar verbied. Ze heeft het nodig prikkels buiten te sluiten, zich op haar manier af te sluiten en onzichtbaar te maken. Zichzelf te beschermen tegen woede uitbarstingen.
Ik ben blij dat ik het weet. Stel daar dan ook geen vragen meer over en laat haar wegkruipen in haar capuchon wanneer zij het nodig heeft en kijk glimlachend toe.
Voor ieder kind is het anders hoe ze met prikkels van buitenaf omgaan, maar er zijn manieren om die prikkels beter te reguleren, zodat ze minder impact hebben op het kind en op zijn of haar omgeving. Ik kan jullie daarbij helpen.
Recente reacties